شعر: پس آن بهتر که خود را شاد داری / در آن شادی خدا را یاد داری
شاعر: نظامی گنجوی
حدیث کودکی و خود پرستی
رها کن چون خیالی بود و مستی
چو عمر از سی گذشت و یا که از بیست
نمی شاید دگر چون غافلان زیست
نشاط عمر باشد تا ۴۰ سال
چهل رفته فرو ریزد پر و بال
پس از پنجه نباشد تن درستی
بصر کندی پذیرد پای سستی
چو شصت آمود نشست آمد پدیدار
چو هفتاد آمد چشم افتد از کار
به هشتاد و نود چون در رسیدی
بسا سختی که از گیتی کشیدی
وز آنجا گر به صد منزل رسانی
بود مرگی به صورت زندگانی
اگر صد سال مانی ور یکی روز
بباید رفت زین کاخ دل افروز
چو در موی سیاه آمد سفیدی
پدید آمد نشان نا امیدی
ز پنبه شد بناگوشت کفن پوش
هنوز این پنبه بیرون ناری از گوش
پس آن بهتر که خود را شاد داری
در آن شادی خدا را یاد داری